Zespoły bólowe kręgosłupa są jedną z najbardziej powszechnych przyczyn niesprawności, szczególnie w aktywnym zawodowo okresie życia. Szacunkowo w ciągu jednego miesiąca 10% populacji dorosłych uskarżających się na ból kręgosłupa deklaruje ograniczenie aktywności w związku tymi dolegliwościami.
Podobno 2% dorosłych traci średnio w ciągu miesiąca 2 dni robocze ze względu na ból kręgosłupa (Wadell1994). Dolegliwości bólowe kręgosłupa mają często niejednorodny charakter. Mogą być ostre, a z czasem stawać się przewlekłe, mogą pojawiać się tylko w odcinku szyjnym, lędźwiowym lub promieniować do kończyn wywołując rwę ramienną lub rwę kulszową.
Dolegliwości kręgosłupa mogą być prowokowane nieprawidłową pozycją w czasie aktywności- przeciążenie, długotrwałą pozycją siedzącą w pracy, nieprawidłowymi nawykami – jak złe pochylanie, dźwiganie. Takie postawy wywołują przeciążenie więzadeł, mięśni przykręgosłupowych oraz samego krążka międzykręgowego. Dolegliwości mogą narastać z czasem i często nieodwracalnie deformować strukturę dysku ,powodując ból przewlekły i trwałą niesprawność. Im bardziej rozległe dolegliwości, tym dłuższy i kosztowniejszy proces rehabilitacji. W dobie współczesnej medycyny, diagnostyki funkcjonalnej i obrazowej każdy, już na wczesnym etapie może podjąć leczenie. Jeżeli problem jest wywołany czynnikiem biomechanicznym, to w taki sposób najczęściej należy go leczyć. Leczenie zespołów bólowych w większości przypadków opiera się na indywidualnie dobranej rehabilitacji.
W zależności od rodzajów dolegliwości i ich zaawansowania urazów kręgosłupa ,a przede wszystkim od odpowiedzi bólowej i zachowania objawów podczas badania fizjoterapeuta wybiera kierunek leczenia. Pacjent czynnie uczestniczy w „rehabilitacji na kręgosłup”. Zastosowane techniki dobierane są na bieżąco w zależności od postępów terapii. Fizjoterapeuta może korzystać z technik terapii manualnej , elementów masażu leczniczego, neuromobilizacji tkanek, terapii tkanek miękkich, ćwiczeń w pełnych zakresach ruchu, stabilizacji kręgosłupa, ćwiczeń poprawiających czucie głębokie i poprawiających priopriorecepcję.
W przypadku rehabilitacji po urazach kręgosłupa, szczególnie powypadkowych należy brać pod uwagę nieprzewidywalne zmiany w strukturach kostnych. W takich sytuacjach konieczna jest diagnostyka obrazowa , który wyjaśni w jakim zakresie można pogłębiać proces rehabilitacji.Podczas badania i leczenia trzeba mieć na uwadze objawy takie jak: zaburzenia czucia, ukrwienia , zmniejszonej siły mięśniowej i rozważnie dozować zabiegi fizjoterapeutyczne w celu przywrócenia sprawności w czasie odpowiednim dla gojenia tkanek.
Najbardziej na urazy narażony jest odcinek lędźwiowy kręgosłupa ze względu na największe obciążenia związane z utrzymaniem pozycji ciała podczas wszystkich aktywności życia codziennego oraz wszelkich aktywności sportowych. Rehabilitacja po urazie kręgosłupa lędźwiowego wymaga ścisłej współpracy podczas diagnostyki jak i leczenia fizjoterapeuty i pacjenta. Warto korzystać z dobrej funkcjonalnej diagnostyki różnicowej, opartej na wiedzy i doświadczeniu fizjoterapeuty. Z najbardziej znanych i coraz bardziej cenionych metod diagnostycznych jest metoda Mckenziego, Kaltenborna oraz inne które bazują na rzetelnej wiedzy medycznej i analizie objawów na odpowiedni ruch. Ważne jest, żeby nie lekceważyć objawów jakimi są bóle kręgosłupa, czy pojawiające się drętwienia rąk, nogi, czy pośladka. Czekanie w perspektywie czasu może doprowadzić do nieodwracalnych zmian, wydłużenia czasu rehabilitacji i zwiększenia jej kosztów.