Metody w leczeniu

Wybierz odpowiednią metodę rehabilitacji:

FMS

Ocena funkcjonalna metodą FMS to praktyczne przedstawienie koncepcji polegającej na podejściu funkcjonalnym do oceny i treningu fizjoterapeutycznego w oparciu o najnowszą wiedzę, doświadczenie kliniczne i współczesne doniesienia naukowe.  FMS to sposób oceny jakościowej wzorców ruchowych, które są fundamentalne dla ruchu człowieka. Oceniając podstawowe wzorce ruchowe, możemy zidentyfikować ograniczenia i występujące asymetrie, które wpływają na czynności dnia codziennego, aktywność ruchową i sportową. Dzięki ocenie FMS można ukierunkować działania korygujące, które optymalnie reedukują właściwe wzorce ruchowe i przywracają prawidłową koordynację nerwowo-mięśniową.
Monitorując wynik oraz progres w działaniach fizjoterapeutycznych, terapeuta/trener może dobrać ćwiczenia najbardziej efektywne ćwiczenia dla swojego podopiecznego oraz progresywnie dążyć do jego rozwoju.

Kinetic Control

Kinetic Control umożliwia prawidłową ocenę, diagnozę, klasyfikację i korekcję dysfunkcji ruchowych, które pozostają w ścisłej relacji z bólem i niezdolnością do pracy fizycznej.

Kliniczne testy kontroli motorycznej pozwalają dokładnie ocenić źródło niestabilności. Rozumiejąc zasady oceny i korekcji zaburzenia możemy naprawić istniejącą dysfunkcję i wyeliminować ból poprzez stworzenie indywidualnej terapii korygującej.

Kineziology taping

Metodą terapeutyczna wspomagająca proces usprawniania w wielu jednostkach chorobowych. Do niedawna stosowana była głównie w sporcie, w celach profilaktycznych lub jako terapia wspomagająca leczenie urazów. Obecnie ma ona zastosowanie praktycznie przy każdej dysfunkcji układu mięśniowo-stawowego.

Narzędziem są specjalne plastry. Dzięki ich elastyczności i odpowiedniej rozciągliwości istnieje możliwość zabezpieczenia wymaganego zakresu ruchu wybranej część ciała . Dodatkową zaletą jest grubość i ciężar, który jest zbliżony do parametrów skóry, hipoalergiczność oraz właściwości wodoodporne, które umożliwiają utrzymanie aplikacji przez kilka dni.

Podstawowe funkcje kineziology taping to przede wszystkim redukcja bólu, rozluźnienie napiętych mięśni, poprawa funkcji grup mięśniowych nadmiernie rozciągniętych oraz zwiększenie zakresu ruchu. Kineziology taping pełni nieocenioną rolę w poprawie czucia proprioceptywnego (czucia głębokiego) ciała. Metoda ta doskonale sprawdza się jako uzupełnienie innych metod terapeutycznych.

Klawiterapia

Jest to metoda leczenia polegająca na wzbudzeniu przewodnictwa nerwowego poprzez ucisk, który wywołuje specjalne narzędzie -klawik. Jest on wykonany ze stali nierdzewnej i wyglądem przypomina gwóźdź. Ostrość jego jest na tyle duża żeby wywołać impuls nerwowy ale nie naruszyć struktury skóry. Klawiterapia ma swoje zastosowanie m.in. w leczeniu schorzeń narządu ruchu. Celem zabiegu jest zmobilizowanie organizmu do autonaprawy, samoregulacji co przyczynia sie do zmniejszenia dolegliwości.  

Zabieg klawi terapii to połączenie  akupunktury i refleksoterapii. Pobudza on przewodnictwo nerwowe przez 3-4 sekundowe uciskanie określonych miejsc na ciele pacjenta. Klawiki utrzymywane są w obu dłoniach po 7 w każdej. Zabieg pobudza strefy czynne biologicznie, stymulując reakcje endogenne organizmu. Powoduje aktywność receptorów nerwowych na skórze, mięśniach, okostnej, co skutkuje przekrwieniem i rozluźnieniem tkanek oraz prowadzi do autoregulacji organizmu. Zabieg może być wykonywany codziennie  m.in. Przy skręceniu stawu skokowego, urazie kolan czy barków. Bodźcowanie klawikami przyspiesza procesy leczenia. 

Medyczny Trening Funkcjonalny

MTF to forma treningu specjalistycznego. Jest to połączenie treningu personalnego i fizjoterapii, który może być prowadzony na sali rehabilitacyjnej bądź siłowni. Bazuje on na aktywnościach podobnych do tych, które pacjenci wykonują na codzień. Jego celem jest przywrócenie prawidłowych wzorców ruchowych oraz zwiększenie motorycznej kontroli ciała, która została zaburzona w wyniku urazu bądź choroby. Trening medyczny skierowany jest do pacjetów, którzy chcą bezpiecznie wrócić do aktywności sprzed urazu, a także do tych którzy pragną zwiększyć efektywność swoich treningów.  

Metoda IAOM

IAOM (International Academy of Orthopedic Medicine)–Jest to system diagnostyczno-terapeutyczny z dziedziny medycyny ortopedycznej i terapii manualnej, powstały w 1978 roku z inicjatywy znakomitych specjalistów J.Cyriax ‘a i D. Winkel’a.

W dobie szybkiego rozwoju medycyny powstało wiele metod fizjoterapeutycznych, z których na podstawie pracy klinicznej wybrano najbardziej praktyczne techniki diagnostyczno-terapeutyczne, poparte najnowszymi badaniami naukowymi. Terapeuta w oparciu o ustandaryzowane wytyczne odnośnie badania podmiotowego i przedmiotowego pacjenta, weryfikuje wszystkie objawy i ustala diagnozę w celu przeprowadzenia ukierunkowanej terapii. Co potwierdza, że jest to kompleksowy system pracy z pacjentem, obejmujący wszystkie niezbędne elementy leczenia, połączone w spójną i logiczną całość.

Metoda Kaltenborna

Metoda ta polega na leczeniu dolegliwości układu ruchu, w tym celu wykorzystuje metody mobilizacji biernej, czyli bez aktywnego udziału pacjenta. Dzięki niej możliwe jest rozpoznanie i działanie terapeutyczne w obszarze stawów obwodowych i kręgosłupa.

Sposób pracy opracowana przez naukowców – terapeutów Kaltenborna i Evjentha, uznaje, że za pomocą testów ręcznych, można w sposób dokładny określić podłoże bólu. Dzięki wiedzy na temat zmienionej chorobowo tkanki możliwe jest wykorzystanie skutecznego leczenia. Rodzaj uszkodzonej chorobowo tkanki warunkuje użycie precyzyjnych technik manualnych.

Dzięki mobilizacji stawowej przez terapeute możliwe jest powrót pełnego zakresu ruchów w stawie u pacjenta oraz zapobieganie sztywności i eliminacja bólu. Techniki tej metody zmniejszają tkliwość mięśni, rozluźniają, a także uruchamiają procesy przeciwzapalne.

Metoda Lehnert-Schroth

Jedna z najskuteczniejszych metod stosowanych w leczeniu skolioz. W założeniu metody  postawę ciała rozpatruje się jako układ 3 równoległych prostokątów, ułożonych jeden na drugim. Pierwszy z prostokątów obejmuje miednicę, odcinek lędźwiowy kręgosłupa oraz dolne żebra.

Drugi obejmuje górną część brzucha i klatkę piersiową, a górną 3 krąg piersiowy. Trzeci z prostokątów ograniczony jest obrysem kończyn i barków.

Przy prawidłowej postawie ciała, w widoku z boku, wskutek fizjologicznych krzywizn kręgosłupa prostokąty te przedstawiają się jako trapezy.

Oddech.

Bardzo duże znaczenie w tej metodzie odgrywa świadomie kierowany oddech, który stanowi swego rodzaju „środek” korekcji wewnętrznej, zwiększający możliwości korekcji zewnętrznej.

U pacjentów ze skoliozą występuje asymetryczny wzorzec oddychania, który zależy od stopnia deformacji klatki piersiowej. Przy takim asymetrycznym oddechu siła pchnięcia żebra na krąg działa jednostronnie i pogłębia rotację tego kręgu. Również przepona „pracuje” na korzyść skoliozy. W efekcie każdy oddech działa pogłębiająco na wadę, gdyż wpycha wdychane powietrze w skoliotycznie poszerzone części klatki piersiowej i tylko te części pracują prawidłowo.

Idea.

Katherina Schroth wpadła na pomysł, że jeśli nadmuchanie gumowej dętki piłki powoduje wypchnięcie wszystkich jej wgnieceń, to na takiej samej zasadzie zniekształcona klatka piersiowa może zmienić swój kształt pod wpływem specjalnych ćwiczeń oddechowych.

Terapia oddechowa systemem Lehnert-Schroth to „ortopedyczno-oddechowy” system ćwiczeń połączony z równoczesną trójwymiarową korekcją skoliozy. Ćwiczenia oddechowe polegają na świadomym kierowaniu wdechu w określoną partię płuc, przez co następuje korekcja od wewnątrz. W ćwiczeniach korygujących, określanych też nazwą „oddychanie obrotowo-kątowe”, wdech połączony jest z odpowiednimi ruchami, których kierunek związany jest z lokalizacją wady. Jest to świadomy akt polegający na tym, że ćwiczący sam kieruje wdychane powietrze we właściwą stronę.

Metoda ma zastosowanie zarówno w terapii skolioz i asymetrii wynikających z kompensacji układu ruchu. Stosowana zarówno w leczeniu dzieci jak i dorosłych.

Metoda Maitlanda

jest jedną z najpopularniejszych na świecie metod terapii manualnej, posiada akredytację IFOMT. Łączy techniki terapeutyczne działające na stawy, mięśnie i tkankę nerwową, gdzie ruchami biernymi bada się oraz leczy i ocenia aparat podporowy i ruchowy. Terapia manualna zasadniczo może być stosowana we wszystkich odwracalnych zaburzeniach funkcjonalnych układu ruchu m.in. przy ograniczeniach ruchomości, bólu, zmniejszonej zdolność do przejęcia odciążenia albo w celu wyrównania napięcia mięśniowego. W formie znanej obecnie kładzie szczególny nacisk na określony sposób myślenia, ciągłe badanie („trzeba wiedzieć kiedy i jaką technikę wykonać i dostosować ją do konkretnego pacjenta”).

W skład metody wchodzą trzy ściśle ze sobą związane części główne:

  • badanie -subiektywne i obiektywne, których wynik wpływa na wybór zabiegu i technik leczenia;
  • terapia – obejmującą dobór środków terapeutycznych, który jest ściśle uzależniony od informacji uzyskanych w czasie badania. Do głównych sposobów terapeutycznych zalicza się: Mobilizacje (Stopień I, II, III, IV) i Manipulacje (V). Ponadto pacjent otrzymuje dodatkowo wskazówki dotyczące właściwych ćwiczeń, które powinny wspierać pracę terapeuty manualnego. Typowy dla tej metody jest podział ruchów stawów na odcinki ruchu i ich kołyszące się wykonanie.
  • ocena – każdy aspekt terapii i obrazu choroby, jak również ich współdziałanie, jest zbadany i oceniony. Sposób diagnozy charakteryzuje bardzo duża drobiazgowość. Pacjent jest badany po zastosowaniu każdej kolejnej techniki leczniczej, aby sprawdzić jaki wpływ wywarła ona na objawy i symptomy w odniesieniu do bólu, ograniczenia ruchomości i napięcia mięśniowego.

Metoda McKenzie – diagnozowanie i leczenie zespołów bólowych kręgosłupa i stawów obwodowych

Diagnozowanie i leczenie dolegliwości bólowych kręgosłupa według metody McKenzie oparte jest na znajomości wzorców bólowych, analizie zachowania się objawów w wywiadzie, jak i w badaniu przedmiotowym.

Koncepcja terapii obejmuje zaangażowanie pacjenta poprzez wyuczony ruch własny, zgodny z kierunkiem leczenia, który związany jest ze zmniejszaniem bólu i zwiększaniem utraconego zakresu ruchu. Celem badania jest postawienie diagnozy, która kwalifikuje dolegliwości bólowe jako problem o podłożu zapalnym lub mechanicznym, wynikającym z przemieszczania się tkanek względem siebie.

Metoda S-E-T

Metoda wykorzystuje poniższe zasady biomechaniczne:

maksymalne zwiększenie niestabilności podłoża; wykonanie ruchu we wszystkich płaszczyznach; stosowanie ćwiczeń w otwartych i zamkniętych łańcuchach biokinematycznych; precyzyjne stopniowanie zadań funkcjonalnych; bez bólowy przebieg terapii;

S-E-T stosujemy w dysfunkcjach narządu ruchu, w którym dochodzi do zmniejszenia aktywności mięśni w wyniku bólu, urazu, przeciążenia czy braku aktywności ruchowej.

Osteopatia

Osteopatia to system opieki zdrowotnej wykorzystujący wiedzę kliniczną oraz diagnostykę i leczenie manualne. Podczas leczenia kładzie się nacisk na rozwiązanie problemów związanych z zaburzeniami funkcjonalnymi organizmu człowieka, w celu przywrócenia pełnego zdrowia.Zabiegi mają za zadanie likwidację ogólnych dysfunkcji ruchomości w obrębie stawów i tkanek, mających wpływ na pojawienie się choroby.

Medycyna osteopatyczna istnieje w systemie opieki zdrowotnej od 125 lat. Osteopata pracuje poprzez terapię stawów, mięśni, powięzi, nerwów, naczyń , zwracając specjalną uwagę, w jaki sposób organy wewnętrzne wpływają na ten system i jaki on ma na nie wpływ. Czynniki psychologiczne i aspekt socjalny brane są również pod uwagę w stawianiu diagnozy i planowaniu terapii.

Pinoterapia

Metoda rehabilitacyjna, która  łączy w sobie cząstki medycyny konwencjonalnej i niekonwencjonalnej. Dostosowuje się w niej metodę leczenia do typu pacjenta – dopasowujemy technikę do rodzaju jego organizmu, jego budowę tkanek i anatomiczną jego reakcji na ból, a nawet jego poczucie kinestetyki. W pinoterapii pinuje się, „dziobie” specjalnymi gwoździami, Pinoterapia znajduje swoje zastosowanie w terapii szeregu schorzeń ortopedycznych, jak i neurologicznych, w ostrych i przewlekłych zespołach bólowych np. urazach, kontuzjach, zespołach przeciążeniowych. Może być również stosowana jako element kompleksowej terapii zaburzeń funkcjonalnych. Jako metoda wykorzystująca zróżnicowane bodźce, jest dostosowana do pracy z pacjentami w prawie każdym wieku.

PNF

Jest to metoda proprioceptywna, czyli dotycząca receptorów ciała, nerwowo-mięśniowe ułatwianie ruchu. W terapii metodą PNF proces uczenia prawidłowego ruchu wspomagany jest wcześniejszymi doświadczeniami oraz wielozmysłowym bodźcowaniem z zewnątrz. Ruchy prowadzone w tej metodzie są naturalne, trójpłaszczyznowe, zbliżone do aktywności dnia codziennego, a ze względu na swój przebieg stwarzają możliwość zaktywizowania największej ilości mięśni należących do tego samego łańcucha mięśniowego.

Metoda PNF jest przyjazna pacjentowi, jest bezpieczna i bezbolesna, prowadzona z wykorzystaniem silnych odcinków ciała i umiejętności chorego do odbudowy utraconych funkcji. PNF umożliwia pracę z chorym na każdym poziomie dysfunkcji. Metoda ta, przy dokładnej analizie, jest bardzo efektywna.

Koncepcję PNF stosujemy u pacjentów z problemami ortopedycznymi, neurologicznymi czy w terapii skolioz.

Stabilizacja głęboka

Program ćwiczeń stabilizujących:

Jeśli kręgosłup lędźwiowy i miednica nie są w stanie przenosić skutecznie obciążenia, rehabilitacja musi być nastawiona na przywrócenia siły, wytrzymałości i właściwej koordynacji pobudzenia mięśni grupy wewnętrznej i zewnętrznej. Celem tego programu jest wyizolowanie napięcia odpowiednich mięśni, wyćwiczenie odporności na zmęczenie oraz zdolności automatycznego kurczenia się zgodnie z mięśniami synergistycznymi, celem wsparcia ochrony kręgosłupa i miednicy, poddanym różnym obciążeniom czynnościowym. Uważa się, że większość ludzi potrzebuje do odzyskania prawidłowej czynności powolnych, kontrolowanych ruchów ze stopniowo wzrastającymi obciążeniami.

Zasady wykonywania ćwiczeń:

Ćwiczenia stabilizujące powinny być wykonywane powoli, z towarzyszącymi skurczami tonicznymi. Niedozwolone są szybkie, obszerne ruchy. Zaleca się wykonywanie ćwiczeń, które cechuje współdziałanie poszczególnych grup mięśniowych, w przeciwieństwie do ćwiczeń ukierunkowanych jednostronnie.

Nacisk kładzie się kontrolę neutralnej pozycji stawu, będącego pod działaniem małych obciążeń.

Terapia dysfunkcji powięziowych

Restrykcje w obrębie układu powięziowego mogą prowadzić do powstawania nieprawidłowych napięć w obrębie struktur kostnych, powodując kompresję w stawach, ból i dyskomfort, a w układzie nerwowym zaburzenie jego funkcji. Skrócenie struktur mięśniowo-powięziowych powoduje ograniczenie ich długości, redukcję siły, kurczliwości oraz wytrzymałości. Rozluźnianie mięśniowo-powięziowe jest to osteopatyczna technika rozciągania tkanek miękkich. Polega na stopniowym rozciąganiu tkanek w oparciu o reakcje ciała pacjenta. Uwalnianie mięśniowo-powięziowe to przede wszystkim słuchanie ciała pacjenta i podążanie za nim jako wskaźnik do dalszego postępowania. Mięśniowo-powięziowe rozluźnianie to świetna technika, która znajduje zastosowanie często, gdy inne sprawdzone techniki zwalczania bólu zawiodły. 

Terapia tkanek miękkich

Techniki energizacji mięśni to zbiór metod różnych szkół mających swoje pochodzenie w ortopedii, fizjoterapii, osteopatii oraz chiropraktyce, wykorzystujących wysiłek fizyczny pacjenta na różne sposoby, w celu zlikwidowania zaburzeń w obrębie tkanek miękkich.

Przyjmując ogólnie za prof. biomechaniki Philipem Greenmanem (1989), TEM można stosować, gdy zaobserwujemy nadmierne napięcie mięśniowe, przykurcze pochodzenia mięśniowego oraz łącznotkankowego, spastykę, osłabienie fizjologiczne mięśni, miejscowy obrzęk, zastój żylny, ograniczenie ruchomości stawów wynikające z dysfunkcji tkanek miękkich.

Mięśniowo-powięziowe Rozluźnianie (Myofascial Release)

Techniki MR są jednymi z najnowszych metod terapeutycznych w medycynie manualnej. Koncentrują się one na pracy z systemem mięśniowo-powięziowym. Techniki te poprawiają wewnętrzną ruchomość tkanek miękkich , szczególnie powięzi.

Techniki Aktywnego Rozluźniania (Aktiv Tissue Release)

Techniki Aktywnego Rozluźniania należą do metod medycyny manualnej koncentrujących swoją uwagę na likwidowaniu nieprawidłowości w obrębie tkanki miękkiej, takich jak: zrosty i sklejenia, nadmierny tonus mięśniowy, przykurcze mięśniowe i łącznotkankowe. Należą do najefektywniejszych metod w likwidowaniu tych zaburzeń.Są one osiągnięciem ostatnich lat w medycynie manualnej.

Istnieją dwa typy technik aktywnego rozluźniania

  1. Pasywna: terapeuta utrzymuje nacisk na tkankę i sam porusza częścią ciała, którą ma rozluźnić. Forma ta jest bardzo relaksująca i powoduje duże rozluźnienie tkanek. 2. Aktywna: terapeuta wywiera nacisk, a pacjent wykonuje ruch ciała w kierunku rozciągania.

Masaż głęboki (Deep Tissue Massage)

Masaż głęboki jest formą terapii tkanek miękkich polegającą na przywracaniu prawidłowego napięcia głębokich warstw mięśni i tkanki łącznej. W przypadku przewlekłego napięcia lub uszkodzenia w tkance pojawiają się zrosty (pasma tkanki, które są bolesne, sztywne). Zrosty te mogą blokować krążenie i wywoływać ból, powodować ograniczenie ruchu lub stan zapalny. Masaż głęboki poprzez powolne rozluźnienie, wydłużenie i zlikwidowanie zrostów oraz nieprawidłowych wzorców ruchowych znosi ból i przywraca prawidłowy zakres ruchu w sposób efektywny i przyjemny dla pacjenta.

Scroll to top