McKenzie
Diagnozowanie i leczenie dolegliwości bólowych kręgosłupa według metody McKenzie oparte jest na znajomości wzorców bólowych, analizie zachowania się objawów w wywiadzie, jak i w badaniu przedmiotowym.
Koncepcja terapii obejmuje zaangażowanie pacjenta poprzez wyuczony ruch własny, zgodny z kierunkiem leczenia, który związany jest ze zmniejszaniem bólu i zwiększaniem utraconego zakresu ruchu. Celem badania jest postawienie diagnozy, która kwalifikuje dolegliwości bólowe jako problem o podłożu zapalnym lub mechanicznym, wynikającym z przemieszczania się tkanek względem siebie.
PNF
Jest to metoda proprioceptywna, czyli dotycząca receptorów ciała, nerwowo-mięśniowe ułatwianie ruchu. W terapii metodą PNF proces uczenia prawidłowego ruchu wspomagany jest wcześniejszymi doświadczeniami oraz wielozmysłowym bodźcowaniem z zewnątrz. Ruchy prowadzone w tej metodzie są naturalne, trójpłaszczyznowe, zbliżone do aktywności dnia codziennego, a ze względu na swój przebieg stwarzają możliwość zaktywizowania największej ilości mięśni należących do tego samego łańcucha mięśniowego.
Metoda PNF jest przyjazna pacjentowi, jest bezpieczna i bezbolesna, prowadzona z wykorzystaniem silnych odcinków ciała i umiejętności chorego do odbudowy utraconych funkcji. PNF umożliwia pracę z chorym na każdym poziomie dysfunkcji. Metoda ta, przy dokładnej analizie, jest bardzo efektywna.
Koncepcję PNF stosujemy u pacjentów z problemami ortopedycznymi, neurologicznymi czy w terapii skolioz.
Koncepcja NDT-Bobath
Ta koncepcja to przykład neurofizjologicznego kompleksowego oddziaływania terapeutycznego na pacjentach z problemami neurologicznymi, opartego na najnowszych osiągnięciach nauk medycznych.
Może być zastosowana w terapii pacjentów bez względu na wiek i stopień niepełnosprawności, jej celem jest rozwinięcie odruchów prawidłowych oraz hamowanie odruchów patologicznych z jednoczesną normalizacją napięcia mięśniowego.
Koncepcja NDT-Bobath opiera się na indywidualnym traktowaniu pacjenta – szczegółowym poznaniu jego deficytów i rezerw; dokładnym określeniu poziomu, z którego zaczynamy pracę. Odnosi się to też do oczekiwań pacjenta, jego obaw, nadziei i motywacji.
W tej koncepcji nacisk kładzie się na takie pojęcia, jak kontrola posturalna, strategie równoważne, prawidłowy przebieg ruchu, determinanty mięśniowej siły, wytrzymałości, prędkości, a także precyzja.
Koncepcja ta skierowana jest na rozwiązywanie problemów z oceną i terapią osób z zaburzeniem funkcji, ruchu i kontroli posturalnej w następstwie uszkodzenia Centralnego Układu Nerwowego, czyli szczególnie pacjentów po przebytym udarze mózgu, po urazach czaszkowo-mózgowych, cierpiących na SM, chorobę Parkinsona, czy też inne choroby neurodegeneracyjne.
Metoda S-E-T
Metoda S-E-T wykorzystuje poniższe zasady biomechaniczne:
- maksymalne zwiększenie niestabilności podłoża;
- wykonanie ruchu we wszystkich płaszczyznach;
- stosowanie ćwiczeń w otwartych i zamkniętych łańcuchach biokinematycznych;
- precyzyjne stopniowanie zadań funkcjonalnych;
- bezbólowy przebieg terapii;
Terapię S-E-T stosujemy w dysfunkcjach narządu ruchu, w którym dochodzi do zmniejszenia aktywności mięśni w wyniku bólu, urazu, przeciążenia czy braku aktywności ruchowej.
Terapia manualna według metody Briana Mulligana
Metoda Mulligan'a polega na połączeniu biernych mobilizacji stawowych z aktywnym ruchem pacjenta. Terapia prowadzona tą metodą jest zawsze bezbolesna. Ruch połączony z mobilizacją stawu wykonuje się w osiągalnym zakresie bez bólowym, a na końcu fizjologicznej granicy ruchu terapeuta dodaje pasywny docisk.
W celu utrwalenia efektu terapii po zabiegu można stosować u pacjenta plastrowanie w skorygowanym ustawieniu stawu.
Metoda Mulligan'a ma szerokie zastosowanie we wszelkich dysfunkcjach stawowych wynikających z mechanicznego zaburzenia ruchu w stawach .
Kineziology taping
Kineziology taping jest metodą terapeutyczną wspomagającą proces usprawniania w wielu jednostkach chorobowych. Do niedawna metoda ta stosowana była głównie w sporcie, w celach profilaktycznych lub jako terapia wspomagająca leczenie urazów. Obecnie ma ona zastosowanie praktycznie przy każdej dysfunkcji układu mięśniowo-stawowego.
Narzędziem są specjalne plastry. Dzięki ich elastyczności i odpowiedniej rozciągliwości istnieje możliwość zabezpieczenia wymaganego zakresu ruchu wybranej część ciała . Dodatkową zaletą jest grubość i ciężar, który jest zbliżony do parametrów skóry, hipoalergiczność oraz właściwości wodoodporne, które umożliwiają utrzymanie aplikacji przez kilka dni.
Podstawowe funkcje kineziology taping to przede wszystkim redukcja bólu, rozluźnienie napiętych mięśni, poprawa funkcji grup mięśniowych nadmiernie rozciągniętych oraz zwiększenie zakresu ruchu. Kineziology taping pełni nieocenioną rolę w poprawie czucia proprioceptywnego (czucia głębokiego) ciała. Metoda ta doskonale sprawdza się jako uzupełnienie innych metod terapeutycznych.
Kinetic Control
Kinetic Control umożliwia prawidłową ocenę, diagnozę, klasyfikację i korekcję dysfunkcji ruchowych, które pozostają w ścisłej relacji z bólem i niezdolnością do pracy fizycznej.
Kliniczne testy kontroli motorycznej pozwalają dokładnie ocenić źródło niestabilności . Rozumiejąc zasady oceny i korekcji zaburzenia możemy naprawić istniejącą dysfunkcję i wyeliminować ból poprzez stworzenie indywidualnej terapii korygującej.
Osteopatia
Osteopatia to system opieki zdrowotnej wykorzystujący wiedzę kliniczną oraz diagnostykę i leczenie manualne. Podczas leczenia kładzie się nacisk na rozwiązanie problemów związanych z zaburzeniami funkcjonalnymi organizmu człowieka, w celu przywrócenia pełnego zdrowia.Zabiegi mają za zadanie likwidację ogólnych dysfunkcji ruchomości w obrębie stawów i tkanek, mających wpływ na pojawienie się choroby.
Medycyna osteopatyczna istnieje w systemie opieki zdrowotnej od 125 lat. Osteopata pracuje poprzez terapię stawów, mięśni, powięzi, nerwów, naczyń , zwracając specjalną uwagę, w jaki sposób organy wewnętrzne wpływają na ten system i jaki on ma na nie wpływ. Czynniki psychologiczne i aspekt socjalny brane są również pod uwagę w stawianiu diagnozy i planowaniu terapii.
Terapia tkanek miękkich
Techniki energizacji mięśni to zbiór metod różnych szkół mających swoje pochodzenie w ortopedii, fizjoterapii, osteopatii oraz chiropraktyce, wykorzystujących wysiłek fizyczny pacjenta na różne sposoby, w celu zlikwidowania zaburzeń w obrębie tkanek miękkich.
Przyjmując ogólnie za prof. biomechaniki Philipem Greenmanem (1989), TEM można stosować, gdy zaobserwujemy nadmierne napięcie mięśniowe, przykurcze pochodzenia mięśniowego oraz łącznotkankowego, spastykę, osłabienie fizjologiczne mięśni, miejscowy obrzęk, zastój żylny, ograniczenie ruchomości stawów wynikające z dysfunkcji tkanek miękkich.
Mięśniowo-powięziowe Rozluźnianie (Myofascial Release)
Techniki MR są jednymi z najnowszych metod terapeutycznych w medycynie manualnej. Koncentrują się one na pracy z systemem mięśniowo-powięziowym. Techniki te poprawiają wewnętrzną ruchomość tkanek miękkich , szczególnie powięzi.
Techniki Aktywnego Rozluźniania (Aktiv Tissue Release)
Techniki Aktywnego Rozluźniania należą do metod medycyny manualnej koncentrujących swoją uwagę na likwidowaniu nieprawidłowości w obrębie tkanki miękkiej, takich jak: zrosty i sklejenia, nadmierny tonus mięśniowy, przykurcze mięśniowe i łącznotkankowe. Należą do najefektywniejszych metod w likwidowaniu tych zaburzeń.Są one osiągnięciem ostatnich lat w medycynie manualnej.
Istnieją dwa typy technik aktywnego rozluźniania
1. Pasywna: terapeuta utrzymuje nacisk na tkankę i sam porusza częścią ciała, którą ma rozluźnić. Forma ta jest bardzo relaksująca i powoduje duże rozluźnienie tkanek.
2. Aktywna: terapeuta wywiera nacisk, a pacjent wykonuje ruch ciała w kierunku rozciągania.
Masaż głęboki (Deep Tissue Massage)
Masaż głęboki jest formą terapii tkanek miękkich polegającą na przywracaniu prawidłowego napięcia głębokich warstw mięśni i tkanki łącznej. W przypadku przewlekłego napięcia lub uszkodzenia w tkance pojawiają się zrosty (pasma tkanki, które są bolesne, sztywne). Zrosty te mogą blokować krążenie i wywoływać ból, powodować ograniczenie ruchu lub stan zapalny. Masaż głęboki poprzez powolne rozluźnienie, wydłużenie i zlikwidowanie zrostów oraz nieprawidłowych wzorców ruchowych znosi ból i przywraca prawidłowy zakres ruchu w sposób efektywny i przyjemny dla pacjenta.
Stabilizacja głęboka
Program ćwiczeń stabilizujących:
Jeśli kręgosłup lędźwiowy i miednica nie są w stanie przenosić skutecznie obciążenia, rehabilitacja musi być nastawiona na przywrócenia siły, wytrzymałości i właściwej koordynacji pobudzenia mięśni grupy wewnętrznej i zewnętrznej. Celem tego programu jest wyizolowanie napięcia odpowiednich mięśni, wyćwiczenie odporności na zmęczenie oraz zdolności automatycznego kurczenia się zgodnie z mięśniami synergistycznymi, celem wsparcia ochrony kręgosłupa i miednicy, poddanym różnym obciążeniom czynnościowym. Uważa się, że większość ludzi potrzebuje do odzyskania prawidłowej czynności powolnych, kontrolowanych ruchów ze stopniowo wzrastającymi obciążeniami.
Zasady wykonywania ćwiczeń:
Ćwiczenia stabilizujące powinny być wykonywane powoli, z towarzyszącymi skurczami tonicznymi. Niedozwolone są szybkie, obszerne ruchy. Zaleca się wykonywanie ćwiczeń, które cechuje współdziałanie poszczególnych grup mięśniowych, w przeciwieństwie do ćwiczeń ukierunkowanych jednostronnie. Nacisk kładzie się kontrolę neutralnej pozycji stawu, będącego pod działaniem małych obciążeń.
Metoda IAOM
IAOM ( International Academy of Orthopedic Medicine) –Jest to system diagnostyczno-terapeutyczny z dziedziny medycyny ortopedycznej i terapii manualnej, powstały w 1978 roku z inicjatywy znakomitych specjalistów J.Cyriax ‘a i D. Winkel’a.
W dobie szybkiego rozwoju medycyny powstało wiele metod fizjoterapeutycznych, z których na podstawie pracy klinicznej wybrano najbardziej praktyczne techniki diagnostyczno-terapeutyczne, poparte najnowszymi badaniami naukowymi. Terapeuta w oparciu o ustandaryzowane wytyczne odnośnie badania podmiotowego i przedmiotowego pacjenta, weryfikuje wszystkie objawy i ustala diagnozę w celu przeprowadzenia ukierunkowanej terapii. Co potwierdza, że jest to kompleksowy system pracy z pacjentem, obejmujący wszystkie niezbędne elementy leczenia, połączone w spójną i logiczną całość.
Koncepcja FITS
Koncepcja FITS obejmuje trzy istotne etapy terapii:
- Badanie postawy według koncepcji FITS
- Przygotowanie mięśni i powięzi ograniczających ruch korekcyjny przez zastosowanie odpowiednich technik rozluźniających jak Poizometryczna Relaksacja Mięśni, terapia Punktów Spustowych, Rozluźnienie Powięzi.
- Budowanie nowych korekcyjnych wzorców postawy w pozycjach funkcjonalnych oraz ich stabilizowanie.
Główne założenia koncepcji FITS:
Uświadomienie dziecku istniejącej deformacji kręgosłupa i tułowia, oraz wskazanie kierunku korekcji skoliozy;
- Relaksacja struktur mięśniowo-powięziowych, ograniczających ruch korekcyjny;
- Nauka prawidłowego obciążania stóp;
- Wzmocnienie siły mięśni kręgosłupa w celu poprawy stabilizacji tułowia;
- Torowanie prawidłowego trójpłaszczyznowego oddechu korekcyjnego w pozycjach fizjologicznych;
- Wskazanie prawidłowych wzorców korygujących skoliozę oraz wszelkich deformacji tułowia związanych ze skrzywieniem (asymetria ustawienia głowy, asymetria linii barków, łopatek, trójkątów talii i miednicy);
- Nauka ćwiczeń równoważnych i poprawiających nerwowo-mięśniową koordynację w korekcji skoliozy;
- Nauka prawidłowego obciążania pośladków w siadzie, nauka prawidłowego chodu i czynności dnia codziennego.